Konie achał-tekińskie

♚

 

 

KONIE ACHAŁ-TEKIŃSKIE

TROCHĘ O TYM 

 

KONIU:

 Koń achał-tekiński - rasa konia domowego.

 

Historia, pochodzenie

Informacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży, ich hodowla zaczynała się chylić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. - 1405 r.). Krew achał - tekińska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain Atti i jego 17 synom, kryjącym we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Byerley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.

Budowa, pokrój, eksterier

Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu.

Opis, użytkowość

Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse, bez odpoczynku, czy pojenia. W 1935 r. odbył się słynny na cały świat bieg z Asztabanu do Moskwy. Startowały tam konie achał - tekińskie oraz spokrewnione z nimi - jońskie. Trasa wynosiła 4128 km, z czego 960 km prowadziło przez pustynię. Wyścig trwał 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić. W 1960 roku, na olimpiadzie achał - tekiński ogier Absent, zdobył złoty medal w ujeżdżeniu, dosiadał go Siergiej Fiłatow. Konie tej rasy osiągają wiele sukcesów w sporcie, m. in. dzięki sile, wytrwałości i odporności, jakimi obdarzyła je natura.

Wzrost

• klacze: 150-166 cm
• ogiery: 154-168 cm

Maść

Zwykle gniada, kasztanowata, rzadziej siwa, kara lub bułana, z charakterystycznym dla tej rasy miedzianym połyskiem. Krótka, miękka sierść, cienka skóra oraz delikatna, jedwabista grzywa i ogon.

Ciekawostki

• Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
• Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
• Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.

Jako koń wyścigowy dorównuje niemal koniom pełnej krwi.

Miejsce hodowli

Hodowane w Turkmenistanie, nazywane "skrzydłami Turkmenów". Co roku w kwietniu mają się odbywać konkursy piękności tych koni .

 

-Kaja i Ola

♚