THE SIMS 3 ZWIERZAKI

 ♚

 

THE SIMS 3 

 ZWIERZAKI

 

 

• Więcej zwierząt oznacza więcej zabawy! Tworzenie wielu unikatowych psów, kotów, i po raz pierwszy w historii koni! Czy twój Sim zdoła oswoić dzikiego konia?
• Nie tylko koty, psy i konie, ale dostępna będzie również możliwość kolekcjonowania jaszczurek, żółwi, węży, ptaków, gryzoni, biedronek i rybek.
• Pojawią się również zwierzęta NPC - jelenie i szopy pracze! Możesz je oglądać a nawet pogłaskać!
• Bądź zwierzakiem! Kontroluj go! Możesz gonić, kopać, walczyć i więcej. Bądź doskonałym towarzyszem lub siej spustoszenie na swojego Sima!

  

  Jelonki =]
  

  
  

• Zwierzęta mają swoje własne cechy! Od inteligentnego, odważnego i przyjaznego przez hydrofobowe, płochliwe, i nieświadome po delikatne, szybkie i zwinne. Określają one osobowość zwierząt Simów.
• Nawet zwierzęta mogą mieć nagrody życia!
• Zwierzęta mogą nauczyć się umiejętności. Koty mogą uczyć się polowania, psy mogą nauczyć się odnaleźć różne skarby w okolicy, a konie mogą nauczyć się przeskakiwać przez przeszkody.
• Simy mogą wziąć swoje zwierzęta na zewnątrz! Weź Robiego do parku, Whiskersa przynieś do biblioteki, a Gwiazdkę do nowego Equestrian Center (ośrodek jeździecki).

  

  Piękne widoki nowego miasta

• Psy są w stanie odstraszyć złodziei! Już nikt nie włamie się do twojego domu!
• Wyłącznie Limited Edition! Tylko w The Sims 3 Zwierzęta Limited Edition dla komputerów PC/Mac otrzymasz sklep zoologiczny z przedmiotami które nigdzie indziej nie zdobędziesz!
• W The Sims 3: Zwierzaki nasze zwierzaki nie mogą dostać pracy.
• Istnieją dwie nowe dzielnice dla zwierząt! Występują one w wersji PC i dla wersji konsolowej. Ich nazwy są obecnie nieznane. Nowe okolice mogą zawierać wiele parków dla psów, dżungle dla kotów i ranczo dla koni.
• Możesz adoptować lub stworzyć konia, może cię on przewozić dookoła miasta.
• Tylko dla Xbox 360 i PlayStation 3, gracze będą mogli tworzyć zupełnie nowe rasy tj. tygrys retriever, chow panda, kot skunksowy, jak również inne dodatkowe zwierzęta!
• Istnieją trzydzieści dwie różne rasy koni! W PS3 i X360 możesz tworzyć nowe rasy!
• Nowe wzory i nowe możliwości ubarwiania! Zmień swojemu koniowi grzywę i ogon na swój ulubiony kolor! To zależy tylko od twojej wyobraźni!

  

  Ciężarówka z lodami

• Nową postacią specjalną jest jednorożec, którego możesz zaadoptować!
• Pojawił się również samochód rozwożący lody!
• Nowym miastem jest piękne Appaloosa Plains.
• Jest nowa roślina - Marchew!

• Istnieje tryb zaawansowany w trybie tworzenia zwierzaka.
• Możesz umieszczać różne warstwy na ciele zwierzęcia: kropki, paski itp.
• Zupełnie nowe budynki. Nowe konstrukcje "króliczych nor".
• Każde zwierze ma swoje szczególne potrzeby.
• Możesz bawić się z kotami laserowym wskaźnikiem.
• Jednorożce są jasne i błyszczące.
• Jednorożce to magiczne stworzenia. Można się dzięki nimi teleportować.
• Możesz dodać jednorożca do swojego gospodarstwa.
• Simy od nastolatków wzwyż mogą ujeżdżać konie.
• Psy mogą pływać w basenach.
• Zwierzęta umierają tylko z powodu starości.
• Możesz mieć maksimum sześć zwierząt w swoim gospodarstwie, lecz ilość wszystkich członków rodziny nie może przekroczyć dziesięć (np. sześć zwierząt i czterech Simów).
• Psy będą mogły uprawiać jogging z właścicielami.
• Jednorożce mogą również pomagać przy wzroście roślin.
• Zwierzęta nie mogą pracować.

• 

1 z 15

Dodaj obraz

• Koty, psy i konie będą miały własne cechy.
• Koty mogą skakać na ladę i jeść stare wafle.
• Konie mogą kopać i zwalać właścicieli.
• Psy mają potrzebę destrukcji.
• Dostępna jest stodoła, w której konie mogą robić bara-bara.
• Możesz zarobić pieniądze na swoich zwierzętach urządzając pokazy sztuczek w mieście.
• Zwierzęta nie mają pragnień życiowych.
• Dodana została nowa profesja: Koniarz.
• Konie śpią stojąc.
• Możesz kupić zwierzęta na kilka sposobów. Ale nie w sklepie zoologicznym, który jest zawarty w wersji deluxe. Tam będą tylko akcesoria dla zwierząt.
• Są dzikie zwierzęta - szopy, jelenie - ale nie można ich dodać do gospodarstwa.
• Koty nie uczą się sztuczek, ale psy tak. Koty mogą się uczyć polowania.
• Dojdzie nowa umiejętność - jazda konna.
• Rasy koni: American Painted, Friesan, islandzki, Morgan, Palomino, Arab, achał-tekiński, Appalossa, andulazyjski, Hafflinger, Anglo-arab, irlandzki, trakeński i wiele wiecej.
• Zwierzęta nie mogą być umieszczone w ośrodku wakacyjnym.
• Konie mogą mieć pragnienie ćwiczeń.
• Jedno źrebię przypada na ciążę (u koni), ciąża wielopłodowa (u psów i kotów).
• Simowie,którzy bardzo się lubią ze swoimi zwierzętami mogą zostać "Najlepszymi przyjaciółmi na zawsze.
• Małe stworzenia np.węże przechowywane zbyt długo w wyposarzeniu sima, mogą uciec.

 POLECAMY 

!!!

-Kaja i Ola ♚ :)).

Konie budionnowskie

 ♚

KONIE BUDIONNOWSKIE

 TROCHĘ O TYCH KONIACH:

 

Koń budionnowski

Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

Koń Buddionowskie - jedna z ras ras konia, wykorzystywana na wyścigach do długo- i krótkodystansowych wyścigów. Znana z wytrzymałości i charakterystycznej płynności ruchu, konie tej rasy odnoszą sukcesy w skokach i ujeżdżeniu. Konie tej rasy są uważane za mające łagodną naturę.

Pochodzenie

Koń Budionnowski wywodzi się od koni czarnomorskich i klaczy dońskich krytych ogierami Pełnej Krwi Angielskiej. Używano też koni kirgijskich i kazachskich, lecz z gorszym rezultatem. Potomstwo odchowywano bardzo starannie na bogatej paszy i testowano pod względem użytkowości po ukończeniu dwóch i czterech lat życia. Z ogólnej liczby 657 klaczy, od których rozpoczęto hodowlę, 359 stanowiły anglodońskie, 261 mieszańce anglodońskie z czarnomorskimi i 37 angloczarnomorskie. Kryto je ogierami anglodońskimi. Gdy cechy Pełnej Krwi Angielskiej stawały się mniej wyraźne, do hodowli włączano ponownie ogiery tej rasy.

Budowa i wygląd

Głowa i szyja mają dobre proporcje. Profil jest prosty lub nieznacznie wklęsły. Taka ładna, szlachetna głowa zdradza wpływ koni Pełnej Krwi Angielskiej. Długa i prosta szyja przechodzi w wysoki kłąb i łączy się z umiarkowanie skośnymi łopatkami - nie są one jednak tak długie, jak u konia Pełnej Krwi Angielskiej.
Koń Budionnowski jest lekkiej budowy, ale o stosunkowo masywnym tułowiu. Grzbiet ma krótki, prosty i szeroki, lędźwie wydłużone, a zad długi i zazwyczaj prosty. Kończyny są lekkie, mało masywne, zdarzają się wady w budowie i wielkości stawów. Wadą tej rasy jest iksowata postawa kończyn przednich, powodująca ich wadliwy ruch. Wadę tę rozprzestrzeniło krzyżowanie z końmi dońskimi i kazachskimi.
80% koni Budionnowskich jest maści kasztanowatej, często ze złocistym połyskiem, odziedziczonym po koniach dońskich i czarnomorskich. Występują także konie gniade z tzw. złotym połyskiem.
Przeciętnie koń Budionnowski mierzy ok. 160 cm, chociaż zdarzają się osobniki o wzroście ponad 170 cm.
 

-Kaja i Ola ♚

 

Mustangi

♚

 MUSTANGI

 TROCHĘ O TYCH KONIACH:

 
Mustang – rasa zdziczałych koni, wywodzących się od koni przywiezionych do Ameryki Północnej z Hiszpanii w XVI wieku przez hiszpańskich konkwistadorów. Część przywiezionych przez nich koni, w różnych okolicznościach dostała się na wolność i wtórnie zdziczała, tworząc na prerii nową rasę.
Mustangi żyją w niewielkich stadach. W XVIII wieku bardzo liczna rasa występująca w USA (około 5 mln osobników). Obecnie prawie wytępiony, nieliczne osobniki (około 10 000) znajdują się pod ochroną od 1971 r. Pomimo tego nadal padają ofiarą farmerów i hodowców bydła. Słowo mustang pochodzi od hiszpańskiego mesteno, co oznacza bez właściciela.

Pochodzenie i populacja

Mustangi pojawiły się na skutek działalności człowieka. Jako hiszpańskie konie uciekły człowiekowi i zdziczały. Swoim działaniem człowiek o mało nie doprowadził do ich wyginięcia. Pod koniec XVIII w. było ich około 5 mln. Kiedy zaczęto uprawiać prerię, zaczęto również zabijać mustangi. Ginęły one tysiącami. Najwięcej zabito ich jednak w XX w., kiedy to w trakcie I wojny światowej strzelano do nich ze względu na ich skórę oraz żeby zapewnić pokarm zwierzętom domowym. Od 1971 r. mustang jest pod ochroną. Z 5 mln populacji mustangów zostało dziś tylko około 10 000 osobników.

Wygląd

Mustangi

Mustang, który jest spokrewniony ze wszystkimi rasami koni, niewiele się od nich różni. Przeciętna wysokość w kłębie 142 cm, lepiej zbudowane, wytrzymalsze i mają silniejsze uzębienie niż konie udomowione. Krzyżówki z innymi rasami koni spowodowały, że mustangi nie mają określonej maści. Średnia długość życia mustanga wynosi około 20 lat.

Pożywienie

Tak jak cała rodzina koniowatych, tak i mustang odżywia się jedynie roślinami (trawa i liście). Mustangi żyjące na amerykańskich preriach przystosowały się do panujących tam warunków. Nauczyły się m.in. rozbijać lód w zamarzniętych przeręblach, a także wytrzymywać wiele dni bez pożywienia i wody. Mustangi w duży sposób przyczyniają się do rozsiewania roślin, ponieważ ich niestrawione nasiona wydalane są wraz z odchodami.

Stada

Stado mustangów na prerii

Mustangi, aby ochronić się przed swoimi naturalnymi wrogami m.in. wilkami, kojotami, pumami, tworzą niewielkie stada, składające się z dorosłego ogiera (6-letniego), różnej liczby dorosłych klaczy (liczba waha się od 2 do 18 osobników) oraz źrebiąt. Łącząc się w stada szybciej znajdują pożywienie. 3-letni ogier jest wydalany ze stada. Każde stado posiada własne terytorium, którego broni i na którym poszukuje pożywienia. Mustangi tolerują inne stada na skraju swojego terytorium, a z czasem w obronie przed wrogiem łącza się z nimi. Każde stado posiada klacz-przewodniczkę, która w razie niebezpieczeństwa prowadzi stado w bezpieczne miejsce, podczas gdy ogier pozostaje, aby stawić mu czoło. Często dochodzi do walk między młodymi ogierami, a przewodnikiem stada o klacze.

Występowanie

Mustangi w niewielkich ilościach występują w co najmniej 10 zachodnich stanach USA.

Rozmnażanie

Okres godowy klaczy trwa od kwietnia do lipca. Ciąża trwa od 330 do 335 dni (około 11 miesięcy). Oznacza to, że źrebię rodzi się w okresie wiosennym lub letnim, co daje mu czas na dorośnięcie przed zimą. Kiedy klacz ma się oźrebić, odłącza się od stada w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Zazwyczaj klacz rodzi jedno źrebię, rzadziej dwa. Każde nowonarodzone źrebię, bez względu na maść, leżąc na ziemi jest dobrze zamaskowane. Tak jak inne koniowate, tak i źrebak mustanga, staje i porusza się o własnych siłach już kilka godzin po narodzinach. Razem z matką wraca do stada kilka dni po przyjściu na świat. Ogier nie toleruje innych ogierów w stadzie, dlatego kiedy źrebię osiąga 3 lata zostaje ze stada wyrzucone. 3-letni ogier jest jednak zbyt słaby, aby przyciągnąć inne klacze i utworzyć własne stado, dlatego trzyma się razem z innymi wyrzuconymi ogierami.

 

-Kaja i Ola ♚

 PS. Ja Kaja właśnie wróciłam z zielonej.

KAJA

  

♚

 C Z E Ś Ć !

KAJA POJECHAŁA NA ZIELONĄ SZKOŁE

WIĘC JA , OLA BĘDĘ TROSZKĘ MNIEJ C:

(NA BLOGU BĘDZIE MAŁO POSTÓW)  

-Ola ♚

 

 

Ujeżdżanie

♚

UJEŻDŻANIE

TROCHĘ O TEJ 

DYSCYPLINIE

SPORTOWEJ:

Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska konkurencja jeździectwa wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem^[1]. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW^[2].

Historia dyscypliny

Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji^[3].
Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata^[3].
Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe^[3][1].

Cele ujeżdżenia

Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu^[2][3].
"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli."^[4]
Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie^[3].

Zawody w ujeżdżeniu

Konkursy

Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny)^[1][3].

We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika"^[4]. Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami^[1][4][3][5].

Areny zawodów

Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon^[3][1][4].

Strój i rząd

Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona^[3][4].

Dyscyplina dla niepełnosprawnych

Piktogram jeździectwa paraolimpijskiego

Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją sportową nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są krajowe i międzynarodowe zawody w parajeździectwie. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy^[6][4].

Mistrzowie

Jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008)^[7].
W Polsce do czołówki należą m.in.:

• Anna Bienias^[2],
• Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)^[8],
• Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)^[9]
• Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce mistrzostw Polski^{[potrzebne źródło]}; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)^[2],
• Michał Rapcewicz (dwukrotny mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)^[2][10],
• Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)^[11],
• Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)^{[potrzebne źródło]},
• Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)^{[potrzebne źródło]}
• Olena Pilkiewicz (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia)^{[potrzebne źródło]}
• Nina Smirnowa (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia, trener sportowy)^{[potrzebne źródło]}

 

 

-Kaja i Ola ♚

 

Konie fryzyjskie

♚

KONIE FRYZYJSKIE

  TROCHĘ O TYM

KONIU:

 Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych^[1] pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.

 

Historia

Rasa została zapoczątkowana już w czasach rzymskich; w średniowieczu także istniała popularna odmiana silnych karych koni, używanych często jako konie bojowe. W późniejszych czasach, w hodowlach chłopskich powstały konie flamandzkie. W epoce baroku, konia tego uszlachetniono krwią koni iberyjskich w celu otrzymania eleganckiego wierzchowca, jednakże w XVIII wieku i XIX wieku ten kierunek hodowli został zaniechany. Obecnie istniejąca lżejsza rasa pochodzi od koni pozostałych w rękach chłopów, pracujących na folwarkach, a także jako konie pocztowe^[2][3]. W roku 1878 założono pierwszą księgę stadną: Friesche Paarden Stamboek. Wpisane do niej konie wywodzą się od pierwszego zapisanego do niej w 1885 roku ogiera Nemo 51^[2].
W czasach baroku, konie fryzyjskie użytkowane były głównie w barokowych szkołach jazdy, zdobywając sławę w Hiszpańskiej Szkole Jazdy, a także jako luksusowe konie powozowe, zwane karosjerami. Były również cenionymi końmi eksportowymi, kupowanymi na Węgrzech, w Anglii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Niemczech oraz w Południowej Afryce^[3].
W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej konkurencji^[3].
Pomimo starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie rozkwitła^[3].

Wzrost
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów^[4][5].
Budowa^[5]

• Głowa – odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
• Szyja – wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
• Kłoda – dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
• Kończyny przednie – proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
• Kończyny tylne – długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.

Chody^[5]

• Stęp – sprężysty i silny;
• Kłus – zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
• Galop – rytmiczny, okrągły, z zadu.

We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu^[5].
Charakter
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów^[6].
Maść
Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i wałachów.^[7].

Użytkowanie

Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie^[5.

Hodowla

Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych koni^[6].
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim. ^{[potrzebne źródło]}

 

-Kaja i Ola ♚